Ang Kapitagpitagang School Project ni Jhaynee (wakamakelam, blogkoto…)

May trangkaso ako so lumayo kayo sa akin at may sumpong ako.    Seryoso ako today.  Sa mga oras na ito, si Jhaynee lang ang ie-entertain ko. hmmm… entertain, parang kuya Germs lang.

you:  Sino namang Jhaynee yan ha?

Si Jhaynee  ay isang dalagang blogger na namamayagpag on-line mahigit isang taon na.   Madalas nyang topic ay tungkol sa pag-aaral, sa pakikipagrelasyon, sa personal nyang repleksyon at pilosopiya sa buhay.  In fact, ang last post niya ay isang napakasenswal at maimahen na tula tungkol sa… tambutso, with matching picture pa ng paso sa binti.  Siya ay isang estudyante ng UP Visayas College of Management na gustong gumawa ng bunggang bunggang project para mapansin naman siya ng crush nyang teacher na si Sir Ramirez.  Gusto nyang magreport tungkol sa makababalaghang daigdig ng blogging at naisipan niyang mambulahaw makiusap sa mga kapwa bloggers niya upang tulungan siya sa project na ito sa pamamagitan ng pagsagot sa kanyang tatlong mahiwagang tanong.  (Dalawin nyo ito para mabasa nyo ang offer nya, may puppy eyes pa talaga.) 

Di ko kilala personal si Jhaynee, di ko pa sya nakita ng harapan o kahit pa-sideview lang, di nya ako ka-Plurk, ka-YM, ka-Twitter o ka-Friendster.  Di rin sya madalas sa blog ko (nagparinig ba daw) at ako rin sa kanya.  Kinagat ko ang offer nya dahil pakiramdam ko eh napakabait niyang bata lalo na nung nabasa ko ang post niyang ito.  (tadtad na ng link ang post na ito ah.)  Isa pa, kasi ang ganda nya sa Avatar nya.  Parang si Patani lang.

Kaya, Jhaynee, kung sino ka man, nasaan ka man, para sayo ang trangkasuhing post na ito.  Heto na ang mga sagot sa mahihiagang tanong….

Unang mahiwagang tanong:  Bakit ka nagba-blog?

Ang tunay na dahilan kung bakit ako nagsimulang mag-blog eh kasalanan ni Bluep na-engganyo ako sa idea na ang sinusulat ko eh binabasa ng iba.  Madalas na talaga akong magsulat, ang iba nga’y nailathala na.  Subalit, kakaiba ang mararanasan mo kapag nakita mo ang sinulat mo na nasa Web at binabasa ng lima, sampu, tatlumpung taong di mo naman kilala.  Doble ang saya kapag nag-iwan sila ng kumento.  Triple ang saya kapag positibo at medyo mabola ang iniwan nilang kumento.  Kwatruple (o, alam nyo yan?) ang saya kung dahil sa sinulat mong iyon eh nangako silang babalik sila sa blog mo para magbasa ulit.  Singkatuple (todo na ito, tayms payb!) ang saya kung gagawa pa sila ng link sa blog nila upang ipangalandakan sa ibang reader na maganda ang sinulat mo.  Sa tingin mo ba’y makakamit mo ang parehong resulta kung magpiprintout ka lang ng article mo, halimbawa eh tungkol sa buhay-callcenter o sa inauguration ni Obama o sa pagkadiri mo sa Twilight, tapos tatayo ka sa harap ng Isettan Recto para ipamudmod ang article mo sa iba?   Siguro, posibleng magtagumpay ka kung sadyang makapal ka at may angking cleavage at ganda, pero kung wala naman eh mag-blog ka na lang, hija. 

Pangalawang dahilan: may gusto akong ikwento, may gusto akong sabihin, pero hindi ko alam kung kanino ko ikukwento, di ko alam kung anong oras ako hihirit at  sinong aabalahin ko para makinig sa akin.  Sa mundo ng internet, meron at merong tao dyan na willing maglaan ng oras at panahon niya upang basahin ang niloloob mo sa buhay.  Pero syempre, fickle ang internet reader, dapat medyo husayin mo rin ang pagsusulat.  Ang mahusay na writer, kahit magsulat ng tungkol sa dumi ng kuko sa paa, may magbabasa at magbabasa.   Pero kung pakiramdam mong walang masyadong papatus sa post mo tungkol sa dumi sa kuko, stick to topics kung saan meron kang expertise, like buhay-estudyante o pang-ookray ng pelikula ng Star Cinema.  Gayunpaman, naniniwala akong ang pangunahing gamit ng blog ay ang mang-aliw at maglahad ng kwento.  Pangalawa pa lang ang mag-inform at magturo.  Ito’y dahil mas maraming kwentista’t komikero kesa sa eksperto sa loob ng blogosperyo.  Kaya naman kapag may nae-encounter akong blog na may tunay na expertise na medyo technical tulad ng cellphone repair, online games, stock exchange, pamumulitika, advertising at iba pa, medyo ilag ako.  Kasi di naman ako isang experto, isa lamang akong kwentista’t komikero.

Pangatlo:  Bilang isang seminarista eh hanggang leeg na ako sa pagsusulat tungkol sa theology, faith, piety, etc…  Ginusto kong mag-blog para maiba naman ang topic ko, para mailabas ko naman ang kayamanan ng pagkatao ko.  Nagblog ako para maipakita ko rin sa ibang tao na ang seminarista, tao rin tulad ng sinoman, may sumpong din, nag-aalala rin at namumurublema kung minsan, marunong ding mang-asar at maki-jamming, meron ding kaengotan at kajologan, marunong tawanan ang sarili at ang iba, higit sa lahat eh pwedeng pwedeng malapitan at mahalikan maging kaibigan.

Pangalawang mahiwagang tanong:  Ano ba ang benefits na nakukuha mo from blogging?

Nakwento ko na yata.  Pero sige, magdadagdag pa ako.  Dito ko nakita ang personalidad ko bilang manunulat.  Sampung buwan pa lang ako sa mundo ng blogging pero masasabi kong napakalaki ng naitulong sa akin ng blogging para mas mapalawak ko ang sarili ko.  Totoo naman na walang redeeming value ang mga posts ko about Majorette at mga Batibot Babes, pero nakita ko na nahasa ang aking konting alam sa pagsusulat dahil syempre, sa blogging, mapipilitan kang magsulat.

Pangalawa, parang diary na rin ito, mas organized nga lang.  Kapag gusto kong balikan ng isang blogger ang nakaraan, magbubukas lang sya ng archive, at presto, hayun na’t naka-file ng maayos, with matching pictures, gifs, soundtrack  at Youtube video pa.

Pangatlo, nagkaroon ako ng kaibigan, kakilala, kaharutan at kadebatehan sa internet.  Aba, akalain ko bang may magbabasa ng mga sinusulat ko?  Ang iba nga lang eh one-comment reader lang.  Yung tipong mag-iiwan ng comment tulad ng:

“aw. thanks for this post. so informative :)” 

tapos eh hindi na babalik magpakailanpaman, magpasawalanghanggan, amen.  Pero meron din namang hataw sa comment na tinalo pa ang post ko sa haba.  Dito, sobrang ikinatutuwa ko ito.  Parang ito ang pay-off ng lahat ng posts ko, grammatically correct man o hindi.  Parang I want to discuss my article with this person over a glass of carragenan-tapioca caramel chiller and a plate of petites boules de poisson frit en sauce pimentée.  (Wag kang mataranta, sago-gulaman lang yan at pisbol.)

Pangatlong mahiwagang tanong:  May masama bang epekto ang blogging sa isang tao?

Aaminin ko, meron.  Malululong ka na parang adik.   Sa tanang buhay ko, ngayon lang nagyari sa akin na habang nagbibihis ako sa umaga eh nag-aaprove ako ng comments sa blog,  habang naglilista ako ng bibilhin ko sa supermarket o nagtatrabaho sa parokya eh nagba-bloghop ako, habang nagluluto ako sa hapon eh nag-eedit ng post, at ang huling action ko sa gabi (o mas madalas, madaling araw) bago ipikit ang mga mata ko ay ang maglog-out sa WordPress.  May mga araw, sa daily one-hour adoration namin before the Blessed Sacrament, ang naglalaro sa isip ko eh hindi ang kaluwalhatian ng Diyos, ni ang hiwaga ng Eukaristiya o ang kaligtasan ng mga kaluluwa sa purgartoryo kundi kung ano ba magandang i-post ngayong linggong ito, Lord?   Buti naman at maunawain si Lord, iniinspire pa rin ako.  Syempre, hindi adik ang tawag sa mga taong tulad ko.  Rather, we simply respond to the universal monicker we all know so well:  Blogger.

Nagrequest nga pala si Jhaynee ng isang greetings.  Talaga naman, Jhaynee, may batian portion pa? Sige, eto ang greetings ko sa kanila:

Inaanyayahan ko po ang UPV CM BATCHOY pati na si Sir Ramirez, lalo na yung mga laman dyan ng mga internet cafe at mga coffeeshop na may WiFi na laging dumalaw at magcomment sa blog ni Jhaynee.  Dalawin nyo na rin ang blog ko para masaya.  Isa pa, kung sisiw lang sa inyo ang puyat, gutom at sama ng loob eh ano pang hinihintay ninyo?  Sumali na sa masalimoot ngunit kabighabighaning daigdig ng blogging!  Tandaan, baduy na ang Friendster.  Multiply na ang uso ngayon!  God bless!

* * * * *

Jhaynee, balitaan mo ako kung anong grade ang ibinigay sayo ni Sir Ramirez ha.  Kapag mas mababa sa 1.5, magrally tayo sa blog.

* * * * *

At syempre ang ating stainglass windows of the day.

Technically, hindi sila mga windows kundi mga stain glass wall panels.  At ang nakakagulat eh hindi sila sa isang simbahan ko natagpuan kundi sa loob mismo ng Aeroport de St. Exupery sa Lyons.  Mero kasing isang ecumenical corner ang paliparan na ito kung saan ang mga pasahero papuntang Tutuban ay maaaring manalangin at mag-emote-emote nang hindi pakalat-kalat sa departure area.  Bale may corner para sa muslim (ang booth nila, room na may carpet, tapos yun na yun), sa evangelical christians (maraming maliliit na comics tungkol sa impyerno, pagdurusa at  sa huling paghuhukom ng Diyos) at sa mga Catholics and Protestants (magkasama sila sa iisang room, parang bedspacers lang).  May shrine din para sa mga taong sinasamba ang Internet araw at gabi.   Doon eh biniyayaan sila ng free internet access for 10 minutes.  At Halelluia, anghaba ng pila ng mga mananampalataya!  Madarama mong wari’y umaawit ang puso nila ng “Alive, alive, alive forevermore!” sa kagalakan.  Malaki ang hinala kong mga bloggers sila.  Hmmph, mga adik!

God bless!