Saang Bundok Ka Ba Galing?

Miss ko na ang pamumundok namin ni Brigitte.

Last November pa ang huling akyat namin.   Sa mga panahong ito eh madalas na akong tinutukso ng mga kasama ko sa bahay dahil every now and then eh dinadalhan kami ni Brigitte ng mga pastries. 

raspberry pie

Dati naman daw eh hindi ganun ang ating dakilang panadera.  Sa isip-isip ko lang eh pakialam ko.  Basta may steady supply ako ng éclair, diplomate, madelaine, tartlette, meringue, charlotte at mille feuille eh wala akong dapat ikahiya.  Sapagkat ang kapalit naman noon ay ang pagsusumikap kong maihatid si Brigitte sa rurok…   ng mga kabundukan.

Minsan, on a byutipul sunny Sunday afternoon, tinopak ulit kami ni Great Panadera na muling magpakasakit at umakyat ng bundok.  Kung bakit Senepi ang pangalan ng lugar, di ko rin alam.  Kayo na lang ang mag-Google.  Basta ang alam ko eh may taas siyang 1770 meters, medyo mas mababa sa Lac Charlet pero mas nakakapagod kasi magsisimula kaming akyatin siya mula sa paanan ng bundok.  In short, Kalbaryo in flesh, mas mahabang lakarin.   Ang Senepi ay maituturing na alpage, o sa simpleng salita, pastulan ng kambing at baka. 

full-pledged member ng musical cows

Ang terrain niya ay medyo hawig ng terrain ng La Salette:  di gaanong treacherous, madamo at bibihira ang mga puno sa paligid.  Katunayan, hindi trail ang dinaanan namin kundi rough road ng 4×4 na gamit ng mga pastol.  Yup, ang mga sosyal nating SUV sa Maynila ay gamit lang nila dito sa pagpapastol ng baka.  Pero wag ka, mas sosyal ang mga kotse natin sa Pinas kesa dito.  Dito, isang dipa lang ang kotse.

Uneventful ang aming mountaineering kunyari-kunyarian.  Kwentuhan dito, hingal doon, tawa-tawa dito, gapang-gapang doon, discussion about God and religion dito, gulong-gulong sa damuhan doon.   Nagiging exciting lang ang lahat dahil maraming cow pies sa paligid… 

.

.

.

{{*tunog ng kuliglig*}}

.

Ano?!!! Cow pies lang, di mo pa alam?!!!  Hayaan mo, dadalhan kita pag-uwi ko.  Ilan ang gusto mo?  Medyo tuyo na nga lang, pero at least you’ll get the idea.  Christmas gift ko na rin yan para sayo.

As useless, gusto ko lang talaga kayong inggitin dahil grabe, ang ganda ng view.  Parang postcard.  Sakto namang low-batt ang aking not-so-ever-trusty camera kaya hayan at madilim ang kalitratuhan.   Buti’t nalitratuhan ko bago pa yan takpan ng yelo.  Gayunpaman, I still sincerely hope and pray na mamatay pa rin kayo sa inggit sa aking sky-rockets-in-flight afternoon delight na pamumundok.  God bless!

.

.

.

At syempre pa, ang pinakaaabangan ng tatlong bloggers lang yata, ang aking clickable na stainglass window of the day!

left transcept window

right transcept window

Ang mga bintanang ito ay nalitratuhan ko during my pilgrimage sa Sanctuaire de Notre Dame de l’Osier.  Ang shrine na ito kasi ay ang simbahang pinili ng aming Founder na si St. Pierre-Julien Eymard upang ipagdiwang ang kauna-unahan niyang Misa, isang araw matapos ang kanyang ordination.  Sikat din ang shrine na ito dahil sa isang apparition na naganap noong March 25, 1649, so mga 340 years na ang nakakaraan matapos magpakita ang Mahal na Birhen sa isang magsasakang Heugenot (french protestant) upang ihayag ang kanyang mensahe tungkol sa pagbabalik-loob.

Ang left transcept window ay naglalarawan ng barkadahang St. Francis Xavier, Mama Mary at St. Boniface, at sa tuktok nila’y ang larawan ng di-masyadong photogenic na si St. Jean-Marie Vianney.  Ang right transcept window naman ay ang tropang St. Paul, Jesus Christ at St. Peter, at sa tuktok nila ay isang larawan ng taong di ko maaninag kung sino.   Ang mga bintanang ito ay nasasaayos sa traditional na triptych arrangement na pinalalamutian ng french fleur-de-lys designs, na siyang hit na hit noong panahon ni Mahoma.